Denk er niet eens over na, Internationaal Olympisch Comité.
Over niet al te lange tijd zal er een dag komen waarop de Qatarese autoriteiten hebben aangetoond dat het succes van dit WK het waard is om de Olympische Zomerspelen van Doha te organiseren. Misschien in 2036. Ze zullen beschikken over verbluffende WK-stadions, eersteklas trainingsfaciliteiten en een efficiënt metrosysteem dat fans tussen de wedstrijden door naar fans trekt. Ze zullen foto’s laten zien van deze lachende fans, die hun teams vieren, zich mengen in Souq Waqif of slenteren langs de Corniche terwijl de skyline van Doha schittert op de achtergrond.
Ze zullen het IOC eraan herinneren dat geen enkel land in het Midden-Oosten ooit een Olympische Spelen heeft georganiseerd, en benadrukken de onrechtvaardigheid van het uitsluiten van een regio met meer dan 400 miljoen mensen. Het zal een overtuigend argument zijn en zal IOC-voorzitter Thomas Bach, een zelfverklaard groot staatsman, zeker verleiden.
Doe het, en de Spelen zullen nooit meer herstellen.
“Als Qatar een draai van 180 graden maakt en een leider wordt in het verdedigen van homorechten in het Midden-Oosten en de moslimwereld, en burgerschap gaat geven aan migrerende werknemers en hen gaat betalen, dan wordt het misschien een heel ander verhaal. Maar op basis van dit WK, nee”, zegt Bruce Kidd, emeritus hoogleraar sportpolitiek aan de Universiteit van Toronto.
“Hoe stop je mensenrechten in een fles?” Kidd, die Canada vertegenwoordigde op de Olympische Spelen van Tokio in 1964, voegde eraan toe. “Hoe bottel je LGBTQIA++-rechten?”
dat kan je niet Jij ook niet. Daarom kan het IOC niet worden beïnvloed door een bod van Doha of de beloften die het zal doen.
Zoals met dit WK is gebleken, staat Qatar te trappelen om de wereld een feestje te geven, terwijl het er tegelijk op aandringt dat iedereen zich aan de binnenlandse regels houdt. Regels die van nature uitsluiten en discrimineren en zogenaamd in directe tegenspraak zijn met alle Olympische Spelen.
Ondanks vooruitgang in de behandeling van migrerende werknemers, is er nog steeds weerstand tegen een compensatiefonds voor doden of gewonden, en er zijn twijfels of de hervormingen zullen worden gehandhaafd of stopgezet wanneer PR niet langer nodig is.
Ondanks beweringen dat iedereen welkom was in een land waar homoseksualiteit illegaal is, werden LGBTQ-fans lastiggevallen door veiligheidstroepen, die steeds hardhandiger werden tijdens uitingen van trots of bondgenootschap. De FIFA nam de ongekende stap om Europese aanvoerders te bedreigen met discipline op het veld door regenboogarmbanden te dragen.
Ondanks de verzekering dat de vrijheid van meningsuiting zou worden gerespecteerd, namen Iraanse fans thuis spandoeken en T-shirts in beslag die hun steun betuigden aan de demonstranten. Ondanks hun aanspraken op respect, werden vrouwen behandeld als tweederangsburgers, waarbij ze door aparte veiligheidslijnen in de media en in sommige stadions gingen.
MEER:Drie sleutels voor Argentinië en Frankrijk om de WK-finale van 2022 te winnen
WERELDKOP:Alles wat u moet weten
MENING:De WK-droom van Lionel Messi leeft voort
Dit alles druist in tegen het in september goedgekeurde Strategisch Kader voor Mensenrechten van het IOC.
“Het IOC verwacht van toekomstige potentiële gastheren dat ze identificeren en beschrijven hoe ze negatieve gevolgen voor de mensenrechten zullen aanpakken (de United Nations Guiding Principles on Business and Human Rights) gedurende de levenscyclus van de Olympische Spelen en binnen hun jurisdictie”, aldus het raamwerk. “Bovendien geeft het IOC opdracht tot een onafhankelijke beoordeling op hoog niveau van de mensenrechtensituatie van het potentiële toekomstige gastland om het selectieproces te informeren.”
En in tegenstelling tot voor dit WK kan Qatar niet het voordeel van de twijfel krijgen dat ze ook daadwerkelijk zullen doen wat ze zeggen. Omdat keer op keer is aangetoond dat het niet zal gebeuren.
Beloften aan de FIFA, sponsors, fans – niets was heilig. De FIFA was geen partner, maar een marionet, ondanks haar bereidwilligheid, en er is geen reden om te verwachten dat Qatar het IOC anders zal zien.
“Ik kan dit niet met absolute zekerheid zeggen, maar het zou me erg verbazen als het management van de atleten niet aandrong op schriftelijke garanties alvorens te beslissen over biedingen, gezien wat we op het WK hebben gezien”, zei Kidd. “Ik kan niet geloven dat dit nog een keer zou gebeuren.”
Als Qatar op dit WK de lange wedstrijd had gespeeld, had het waarschijnlijk zijn Olympische kansen vergroot.
Doha voldoet aan veel van de criteria die in december 2016 zijn beschreven in “Het winnen van de Olympische gastverkiezing: sleutelsuccesfactoren” door economen Wolfgang Maennig en Christopher Vierhaus van de Universiteit van Hamburg.
Het IOC roteert graag tussen continenten en het Midden-Oosten heeft nog nooit een Olympische Spelen georganiseerd. Het IOC beloont volharding en de drie eerdere Doha-biedingen – voor 2016, 2020 en 2032 – werden ronduit afgewezen. Het IOC gaat naar plaatsen die de wereldkampioenschappen hebben georganiseerd en Doha in gymnastiek (2018) en atletiek (2019) hebben gehouden.
Het IOC verwelkomt ook biedingen van steden die onlangs een WK hebben georganiseerd of op het punt staan een WK te organiseren, in de veronderstelling dat de faciliteiten en infrastructuur die voor de ene zijn gebouwd, voor de andere kunnen worden gebruikt.
“Daar zijn goede argumenten voor: de stadions zijn beschikbaar, er is een bepaalde capaciteit om te hosten”, aldus Maennig. “We weten niet waarom, maar we zien het empirische feit dat het de kansen op het hosten van een evenement kan vergroten en het kan de kansen op het krijgen van een tweede evenement vergroten.”
En toch…
De perceptie van dit WK is in veel Europese landen ronduit negatief, aldus Maennig, waar bijna de helft van de IOC-leden vandaan komt. Sponsors zagen hoe weinig achting Qatar had voor contracten en langdurige relaties, waardoor de FIFA Budweiser twee dagen voor de start van het WK onder de bus moest gooien. Het idee dat dit WK milieuvriendelijk is, laat staan klimaatneutraal, is lachwekkend.
Hoewel hij een hekel heeft aan oordelen zonder empirische gegevens, zei Maennig: “Ik vermoed op dit moment dat het IOC veel geld en een goede reputatie zou verliezen als ze het aan Qatar zouden geven.”
Olympische atleten hebben zich de afgelopen jaren steeds meer uitgesproken over rechtvaardigheid en mensenrechten, en dit zal de komende tien jaar alleen maar toenemen. Wel met het aantal LHBTQ-atleten. Te denken dat ze zichzelf het zwijgen zouden opleggen of zich zouden schamen om de delicate gevoeligheden van Qatar niet te kwetsen, is even absurd als beledigend.
Het IOC heeft zijn principes eerder uitgedaagd door de Spelen de afgelopen acht jaar naar Rusland en China te verplaatsen. Maar IOC-regels maken dat nu moeilijker. Doha ervan weerhouden de Zomerspelen te organiseren, zou niet alleen het IOC verplichten zich te committeren, het zou ook de Olympische Spelen zelf in gevaar brengen.
Doha is het niet waard.
Volg USA TODAY sportcolumnist Nancy Armor op Twitter @nrarmour.
