God red de “Kroon”, als je het niet te druk hebt.
Met het ingaan van het vijfde van zes geplande seizoenen, komt Netflix’ juggernaut van een koninklijke soap, die het lange bewind van de Britse koningin Elizabeth II volgt, niet naar voren als een show die het waard is om te redden. Het zijn inderdaad geen CGI-draken of ruimteschiploze tv-series die het soort onderzoek en interesse kunnen wekken dat “The Crown” genereert.
Maar net als het Britse koningshuis in de jaren negentig begint de serie barsten te vertonen.
Het nieuwe seizoen van “The Crown” (uitzending woensdag, ★★ om vier uur), dat deze tumultueuze tijd voor de Windsor-clan beslaat, is meer subtiel dan goed, eerder plezierig dan riskant. Nu in de derde groep acteurs die belangrijke koninklijke rollen spelen (Imelda Staunton als Elizabeth, Jonathan Pryce als prins Philip, Dominic West als prins Charles en Elizabeth Debicki als prinses Diana) heeft de serie de niet benijdenswaardige taak om zichzelf opnieuw uit te vinden. Maar het moet ook doorgaan met de saga van Charles en Diana die begon in seizoen 4 en een pad beginnen om een verhaal te beëindigen dat pas twee maanden geleden in het echte leven eindigde, toen de koningin op 96-jarige leeftijd stierf. In de nasleep van zijn dood probeert “The Crown” entertainment te creëren van de koninklijke familie zonder al te veel te beledigen. En in emotionele tijden zijn mensen snel beledigd.
Het heeft veel te maken met elk kunstwerk, en maker Peter Morgan doet zijn deel om vele meesters te dienen in 10 nieuwe afleveringen (allemaal gefilmd lang voor de dood van de koningin). Maar de ontrafelende serie heeft de verhaallijn verloren die in de eerste vier seizoenen zoveel kijkers en critici boeide. Het is jammer dat, net zoals het echte verhaal meer bewogen en genuanceerd is, “The Crown” steeds vager en vlakker wordt.
Wraakjurk voor koninklijke echtscheiding:Wat je moet weten over ‘The Crown’ seizoen 5
Het seizoen begint begin jaren negentig om het publiek kennis te laten maken met de oudere acteurs in hun nieuwe rollen: Elizabeth probeert zich vast te klampen aan de overblijfselen van haar monarchie; Charles vecht met zijn vrouw en moeder; Philip is op zoek naar een nieuw avontuur; en Diana zit gevangen in een krimpend leven. Toekomstige afleveringen zullen gedenkwaardige momenten uit het decennium bevatten, waaronder het uitgelekte telefoontje van Charles met minnaar Camilla Parker-Bowles (Olivia Williams), de brand in Windsor Castle, de explosieve tv-gesprekken van Charles en Diana en natuurlijk de breuk van het paar. en uiteindelijk scheiden.
Nieuwe afleveringen voelen vaak lukraak bij elkaar gegooid, waarbij belangrijke context en karakterontwikkeling worden verwaarloosd. Nieuwe acteurs kiezen voor eenvoudige imitaties (Debicki en Staunton) of maken, net als Pryce, keuzes in hun rollen die niet lijken op eerdere acteurs, waardoor de indruk ontstaat dat ze in verschillende shows acteren. Ze geven goede uitvoeringen, ook al zijn sommige acteurs (waaronder Pryce) misplaatst. Maar geen van hen is magnetisch; Het publiek heeft moeite om bij te houden wat echte royalty’s voor het publiek hebben gedaan.
Velen, vooral in het VK, willen dat Netflix meer disclaimers aan de serie toevoegt om kijkers gerust te stellen dat het een werk van fictie is en geen historisch feit. De producenten hebben geen echte motivatie om dat te doen in enig stuk historische fictie – geen enkele serie als “The Crown” of “Dahmer – Monster: The Jeffrey Dahmer Story” zegt dat het een documentaire is, die uiteindelijk nooit die spanning tussen realiteit en fantasie voelt. aanwezig in nieuwe afleveringen.
Misschien wel de beste scène van het nieuwe seizoen is er een in aflevering 9, wat zeker allemaal giswerk is, waar een ietwat preutse Charles op de drempel van Diana verschijnt nadat de scheiding is afgerond en ze een autopsie doen op hun relatie. Charles en Diana konden zelf niet zeggen of dit echt is gebeurd of niet, maar op dat moment is er geen behoefte om naar Wikipedia te rennen om de scène te bevestigen of te ontkennen; West en Debicki acteren eigenlijk, in plaats van nieuwsclips te recreëren. Pas dan krijgt hij Morgan’s zware symboliek en metaforen, en behandelt hij de verhalen als mensen en niet als prinsen en prinsessen. De kroonjuwelen zijn slechts de versie van draken van deze show: glanzende bakkebaarden die moeten worden ondersteund door een echt personage en verhaal.
Deze schitterende momenten worden getemperd door Morgans besef van de plaats van zijn serie in de moderne geschiedenis. Eerder eindigde een aflevering waarin Charles centraal stond, met een scène en een bericht dat kan worden omschreven als propaganda voor de nieuwe koning.
Het is onduidelijk voor wie seizoen 5 van “The Crown” is, behalve misschien voor Morgan zelf, een obsessieve koninklijke toneelschrijver. Is het een soapserie over een buitengewone scheiding tussen mensen die nooit getrouwd hadden mogen zijn? Is het een historisch record? Is het een verhaal van momenten of een verzameling? Wordt het gespeeld voor een publiek dat geobsedeerd is door royalty’s of iemand die er weinig van af weet?
Het juiste antwoord is niet “al het bovenstaande”. In een poging alles voor iedereen te zijn, wordt het nieuwe seizoen uiteindelijk bijna niets voor iedereen: flitsende sieraden en stijlvolle accenten zonder veel eronder.
