NEW YORK – Net als velen van ons is Olivia Colman persoonlijk het slachtoffer geworden van Disney-animatiefilms.
Een van de vroegste theaterherinneringen van de acteur was een herhaling van de tranentrekker “Bambi” uit 1942 met zijn grootmoeder, die “me uit de film moest halen omdat ik schreeuwde”, herinnert Colman zich. Ze had een soortgelijke pijnlijke ervaring toen ze een moeder en bracht haar eigen kinderen mee.Bekijk ‘Toy Story 3’ uit 2010, waarin Woody en zijn vrienden een zekere dood vinden in een brandend crematorium.
“Onze oudste, die toen klein was, stond op en zei ‘Noooo!’ zei hij.” zegt Colman. “Ik had zoiets van: ‘Het is goed, het komt goed!’ En hij zei: ‘Hoe weet je dat?!’ Het was verschrikkelijk. Ik had het gevoel dat we hem echt getraumatiseerd hadden.”
“Dit gebeurt en het is goed”:Olivia Colman wordt openhartig over het moederschap met ‘Lost Daughter’
Het vermogen van cinema om te provoceren en te prikkelen ons Het is slechts een van de thema’s die worden onderzocht in Colmans nieuwe drama “Empire of Light” (nu in geselecteerde theaters in het hele land op 23 december). In de film speelt ze een eenzame theaterregisseur genaamd Hilary, die uit haar schulp komt nadat ze verliefd is geworden op een jonge zwarte arbeider genaamd Stephen (Micheal Ward). De film speelt zich af in het Engeland van de jaren 80 en pakt een aantal hardnekkige sociale problemen aan, terwijl Stephen blank nationalistisch racisme tegenkomt en Hilary wordt behandeld voor niet-gespecificeerde maar slopende psychische problemen.
Sam Mendes schreef en regisseerde ‘Empire’ (‘1917’, ‘Skyfall’), dat hij deels ontleende aan de worsteling van zijn moeder met een psychische aandoening. Colman schreef de rol in gedachten na het bekijken van haar Emmy-winnende optreden als koningin Elizabeth II op Netflix’s “The Crown”.
“Ik kon me niet voorstellen dat iemand anders hem zou spelen”, zegt Mendes. Met dit personage wilde hij de “cyclus van genezen geestesziekte” laten zien: stoppen met de medicatie, opwindende highs, een vreselijk ongeluk, in een psychiatrie gaan, weer uit de kast komen. En dan begint de cyclus opnieuw.
De nieuwe films van deze week:Bekijk Brendan Fraser in ‘The Whale’ en stream Guillermo del Toro’s ‘Pinocchio’
Colman, 48, zegt dat Hilary anders is dan iedereen die ze ooit heeft gespeeld, inclusief rollen die haar drie Oscar-nominaties opleverden (en een overwinning) voor haar verbluffende rollen in “The Favourite” (2018), “The Father” (2020) en vorig jaar. “Verloren Dochter”.
“Ik hou van dat gevoel een beetje bang te zijn”, zegt Colman. “Toen ik het las, was er veel druk om Sam niet in de steek te laten en iemand met deze problemen eerlijk te portretteren. Maar Sam sloeg zijn armen over elkaar en – het lijkt vreemd om dit te zeggen – ik heb er echt van genoten. Zelfs de grote pechscènes waren louterend, ik ben een heel gelukkig persoon in mijn dagelijks leven omdat ik dat ben. Ik huil niet, dus het is geweldig om dat te kunnen doen en het eerlijk te doen. ”
Op een van de meest memorabele momenten uit de film snikt Hilary alleen in een theater terwijl ze naar Hal Ashby’s komedie ‘Being There’ uit 1979 kijkt, met Peter Sellers in de hoofdrol. Het weerspiegelt een andere van Colman’s beste scènes, wanneer hij in tranen een groep storende theaterbezoekers uitscheldt in ‘Lost Daughter’.
“Schreeuwen en huilen: dat zijn mijn twee sterke punten”, zegt Colman. In die zin: “Ik ben de droom van een filmmaker. Ik ben erg vocaal en ik voel alles. Maar ik denk niet dat er een geheim is, het houdt me niet in. Als mensen vragen naar acteren, doe ik het gewoon. Don’ Als ik te veel nadacht, zou ik mezelf laten struikelen.” Denk ik. Er is geen plaats om je vernederd te voelen als je een emotie probeert te tonen. Je kunt je niet voorstellen dat je onaantrekkelijk bent als je huilt .”
Guillermo del Toro Dapper ‘Pinokkio’ opnieuw uitvinden met verdriet, fascisme en een dronken Geppetto
Hoewel Colman er geen moeite mee heeft om zijn emoties te onthullen, was het filmen van de intieme scènes met Ward een iets ander verhaal.
“Ik zei tegen (Mendes): ‘Oh, we moeten seksscènes hebben? Ik ben ouder dan Michaels moeder'”, zegt Colman. “Ik ben er vreselijk Engels over. Ik schaam me. Ik probeer koste wat het kost seksscènes te vermijden.” Maar het hebben van een intimiteitscoördinator op de set “veranderde dat volledig voor mij. Het haalde de onhandigheid eruit en veranderde het in een dansroutine.”
Er is nog steeds veel vraag naar Colman en hij verschijnt in de aankomende “Wonka” prequel tegenover Timothée Chalamet en de komedie “Wicked Little Letters” met zijn “Lost Daughter” co-ster Jessie Buckley. De volgende is “Joyride” (in theaters en on-demand 23 december), waarin ze een onwillige nieuwe moeder speelt die een geïmproviseerde roadtrip door Ierland maakt met een onrustige tiener (Charlie Reid).
“Ik hield van het verhaal”, zegt Colman. “Toen ik het script las, dacht ik dat het veel donkerder zou worden dan het uiteindelijk was. Maar ook, Ierland in de zomer, waarom zou je ooit ergens anders heen willen? De zee is helder en blauw, het is zo groen. En iedereen is mooi.”
Hij speelt ook een speciale agent in ‘Secret Invasion’ van volgend jaar, de nieuwe Marvel-serie op Disney+.
“Ik kan je geen spoilers geven omdat ik het me niet kan herinneren!” Colman grijnst. “Ik voel me een beetje ontrouw aan de kleinere films, maar ik ben een Marvel-fan. Na elke Marvel-film (uitgebracht) zou ik naar mijn agent gaan en zeggen: ‘Kan ik een superheld zijn?’ Dus ik mocht eindelijk een stukje doen in een Marvel (show) en ik was opgewonden. Vanuit het standpunt van een acteur is het een droom om te acteren en van alles te doen. En ik ontmoette Samuel L. Jackson. De andere Sam I liefde – en Don Cheadle.
“Ik weet dat er gevochten wordt om ruimtes in de bioscoop en dat begrijp ik allemaal. Maar ik had er een balletje mee.”
