Honderden vluchtelingen vierden afgelopen weekend Thanksgiving buiten Washington bij de Ethiopian Community Development Council, een hervestigingsbureau voor vluchtelingen.
Hoe kwam een Ethiopische non-profitgemeenschap ertoe om vluchtelingen uit Afghanistan, Congo, Eritrea, El Salvador en Oekraïne te helpen?
Het ECDC begon in 1983 Ethiopiërs te helpen die ontheemd waren door conflicten en hongersnood, maar is nu een van de negen Amerikaanse hervestigingsbureaus die samenwerken met de Verenigde Naties. Sinds vorig jaar heeft de non-profitorganisatie bijna 1.600 vluchtelingen geholpen een nieuw leven op te bouwen in Noord-Virginia, waarvan 95 procent Afghaans.
Zo hoorde mijn familie van het bureau.
Toen Kabul in augustus 2021 in handen van de Taliban viel, toen de Verenigde Staten ons leger uit Afghanistan terugtrokken, wilde mijn man helpen bij de humanitaire crisis. Als redacteur voor een defensie-aannemer staat Bob dicht bij zijn Afghaans-Amerikaanse collega’s en vrienden. Zijn komst in ons leven heeft ons gezin alleen maar rijker gemaakt.
De val van Afghanistan, de val van Vietnam
In 2014, na zes maanden op een Amerikaanse militaire basis in Kabul te hebben gewerkt, hielp Bob Afghaanse tolken bij het verkrijgen van visa om naar Amerika te emigreren. Toen de Afghaanse hoofdstad zeven jaar later viel, maakten deze nieuwe Amerikanen zich zorgen over hun onvermogen om hun families eruit te krijgen, en wij worstelden met hen.
Val van Kabul, val van Saigon:Hun terreur was onze terreur
Bob vond het Ethiopische bureau in de buurt van ons huis in Noord-Virginia en begon als vrijwilliger om vluchtelingengezinnen van het vliegveld op te halen. Toen hij met verhalen thuiskwam, wist ik dat hij op een missie was en niet lang vrijwilligerswerk zou doen. Vorig jaar rond deze tijd was het ECDC personeel aan het toevoegen om het grote aantal Afghaanse families te behandelen. En Bob verliet zijn fulltime redactiebaan om in het Ethiopische centrum te gaan werken als huisvestingscoördinator voor deze nieuwe expats.
Dat is Bob Elston. Dat zou hij ook hebben gedaan als hij niet met mij was getrouwd, een Amerikaanse vluchteling die vluchteling is geworden wiens familie Vietnam ontvluchtte toen Saigon bijna vijf decennia geleden viel toen ik 8 jaar oud was. Maar ik denk aan mijn vader, wiens laatste werk. Voor zijn dood in 1991 was hij directeur van een vluchtelingenbureau in de Vietnamees-Amerikaanse gemeenschap in Phoenix.
Doe iets voor een ander:Hoe kunnen we eenzaamheid tijdens de feestdagen verminderen?
“Na twee jaar winterslaap kwamen we ineens terug”
Op zondag hielp Bob met de Thanksgiving-viering en kwam thuis met meer verhalen over zijn collega’s bij de Ethiopian Community Development Council en de vluchtelingen die ze helpen. Ik vond het jammer dat ik niet kon en ik wilde met zijn baas praten. Ik wilde weten: waarom kwamen honderden mensen opdagen voor Thanksgiving in Amerika, van wie de meesten niets wisten?
Sarah Zullo, hoofd van de lokale afdeling van het ECDC, vertelde me dat dit het 10e jaar is van het Thanksgiving-festival van het bureau, maar dat het vanwege COVID-19 twee jaar online was.
“Na twee jaar winterslaap kwamen we plotseling terug”, zei hij. “Het verlangen om uit te gaan, om mensen te zien, om bij mensen te zijn” was een grote aantrekkingskracht.
De opkomst was zo overweldigend dat de Thanksgiving van zondag werd opgesplitst in twee vieringen voor meer dan 500 vluchtelingen. Ongeveer 150 vrijwilligers hielpen niet alleen met het serveren van de traditionele Amerikaanse Thanksgiving-maaltijd, maar ook met Midden-Amerikaanse yuca-friet naast aardappelpuree en jus, kalkoen tussen linzen en traditionele gerechten uit Afghanistan, Afrika en Oekraïne.
“Het is onze Thanksgiving”, zegt Alexandra Hernandez-Pardo, de resource development manager van het bureau. “Bedankt lijkt op een internationale gemeenschap.”
Wat blijft er over voor Zullo na tien jaar bij het vluchtelingenbureau na Thanksgiving?
“Het is de enige plek waar we niet over religie praten, niet over politiek, niet over etniciteit. We brengen mensen bij elkaar, en die magie gebeurt als mensen in de buurt van eten zijn, en plotseling ontdekken ze dat ze hebben veel meer met elkaar gemeen,” zei hij. “Voor mij is dat waar Thanksgiving om draait.”
De terreur van Iran voelt ver weg:Het is niet. We moeten een standpunt innemen ten gunste van de mensenrechten.
En met de Ethiopische vluchtelingen?
Net als mijn man begon Zullo met vrijwilligerswerk bij ECDC in 2010 toen ze een Ethiopisch studentenvisum had. Hij studeerde criminologie om advocaat te worden, verbleef bij het vluchtelingenbureau en rondde een master bestuurskunde af.
Het is ironisch voor zowel Zullo als de Ethiopian Community Development Council dat er in Washington zoveel aandacht is voor vluchtelingen uit Afghanistan en nu Oekraïne. In Ethiopië is de burgeroorlog in het noorden van de afgelopen twee jaar een nog groter en dodelijker conflict dan de oorlog in Oekraïne.
“Ik ben veel ouder sinds de oorlog”:Het is het eerste Thanksgiving-dessert van onze Oekraïense vrienden
Zoals USA TODAY rapporteert over het conflict in Tigray: “Geen werkende ambulances voor een bevolking van meer dan 5,5 miljoen. Geen bankdiensten. Honderdduizenden doden door gevechten en hongersnood. Gezinnen werden gedwongen om via mond-tot-mondreclame of handgeschreven brieven te communiceren.”
Het ECDC juichte onlangs toe dat de regering-Biden een tijdelijke beschermde status voor 18 maanden aan Ethiopische immigranten toekent.
“De Verenigde Staten erkennen het voortdurende gewapende conflict en de uitzonderlijke en tijdelijke omstandigheden waarmee Ethiopië wordt geconfronteerd”, zei minister van Binnenlandse Veiligheid Alejandro Mayorkas. “Ethiopische burgers die momenteel in de VS wonen en die niet veilig kunnen terugkeren vanwege conflictgerelateerd geweld en de humanitaire crisis van ernstige voedseltekorten, overstromingen, droogte en ontheemding, zullen in de VS kunnen blijven en werken totdat de omstandigheden in hun thuisland verbeteren. .”
Toen ik Zullo vroeg naar de grenzen waar Amerikaanse vluchtelingen vandaan konden komen, zei hij dat quota “altijd een probleem zijn geweest… Het is een moeilijke lijn om te bewandelen.”
Thuan Le Elston, lid van de redactieraad van USA TODAY, is de auteur van “Rendezvous at the Altar: From Vietnam to Virginia.” Volg hem op Twitter: @thuanelston
Meer van Thuan Le Elston:
‘You’re My Kim’: hoe ik een Hollywood-film en een gezin kreeg
“Herinnering is essentieel voor onze samenleving”: ter ere van 40 jaar Vietnammuur
Thanksgiving in Sesamstraat: Hoe een ‘Top Chef’-jurylid zijn kindershow helpt geschiedenis te schrijven