Op 9 december 2022 heeft de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties (VNVR) onlangs resolutie 2664, artikel VII van het Handvest van de Verenigde Naties, aangenomen. volgens het kapittel legt het de staten verplichte verplichtingen op om de resoluties na te leven – in tegenstelling tot elke andere algemene resolutie – met als doel ze zo min mogelijk te verminderen. Het verlichten van de problemen van humanitaire actoren en donoren om sneller en effectiever te kunnen reageren, markeert een belangrijke ontwikkeling. Deze resolutie is mede opgesteld door de VS en Ierland om humanitaire activiteiten te beschermen, met name het misbruik en misbruik van humanitaire hulp om conflicten aan te wakkeren. Het heeft tot doel handel en transparantie te bieden aan de internationale gemeenschap, humanitaire hulpverleners en kritieke commerciële dienstverleners die goederen en andere gerelateerde diensten leveren.

Dit besluit is des te belangrijker omdat ongeveer 50 miljoen mensen over de hele wereld humanitaire hulp nodig hebben en deze ongekende situatie hen op de rand van de hongerdood brengt. Wat moet worden begrepen, is dat door middel van deze resolutie toekomstige sancties opgelegd door de VN-Veiligheidsraad verplicht moeten zijn om te voldoen aan de essentiële verplichtingen onder het internationaal humanitair recht (NIH), vooral gezien de veranderende geopolitieke dynamiek over de hele wereld, inclusief de huidige situatie. De oorlog tussen Rusland en Oekraïne en de schendingen van de mensenrechten door de Taliban in Afghanistan. De resolutie verbindt zich ertoe deze aanwijzingen in de interne aangelegenheden van de staat uit te voeren, onverminderd artikel 2, paragraaf 7 van het VN-Handvest, het doel van de VN is het handhaven van de internationale vrede en veiligheid.

Sinds enkele jaren hebben verschillende internationale organisaties, zoals het Internationale Comité van het Rode Kruis (ICRC), waarvan de taken van groot belang zijn, vanwege de sancties van de VN-Veiligheidsraad steeds meer moeite met het uitvoeren van humanitaire acties. Gezien het belang van deze resolutie wordt deze gesteund door 50 landen die in contact blijven met internationale organisaties zoals het ICRC.

In dit opzicht is het noodzakelijk om te begrijpen wat de doelstellingen zijn van het ICRC, vanuit een humanitair perspectief, dat wil zeggen, de link tussen humanitaire actie, ontwikkeling en vredesinspanningen, gericht op langdurige conflicten en fragiele omgevingen, waar ontwikkeling naast elkaar bestaat. en tegelijkertijd vechten voor vrede.

Het punt dat hier moet worden benadrukt, is dat het de belangrijke actoren in de vredes- en ontwikkelingssector zijn die het ICRC helpen zijn taken uit te voeren. Ter indicatie: achter “ontwikkeling” staan ​​de staatsautoriteiten, voornamelijk op centraal en subnationaal niveau en de donoren en investeerders die met hen werken, en achter “vrede” staan ​​agenten die betrokken zijn bij oorlog, zoals politieke beslissingen, staten . en gewapende niet-statelijke actoren en degenen die hen steunen. Een voorbeeld van deze inspanning van het ICRC is de National Society Investment Alliance, een gezamenlijk fonds dat gezamenlijk wordt beheerd door het ICRC en de Internationale Federatie van Rode Kruis- en Rode Halve Maanverenigingen (IFRC), dat de capaciteit van nationale verenigingen ondersteunt om resultaten te boeken. permanent hun missie.

Over het algemeen is het doel van het ICRC om een ​​duurzame humanitaire impact te hebben, waarbij de relevantie en doeltreffendheid van de ICRC-actie behouden blijft in relatie tot de behoeften van mensen die in de loop van de tijd evolueren, met name in langdurige conflicten en situaties van chronisch geweld. Het is ook bedoeld om niet alleen levensreddende, maar ook levensondersteunende acties te bieden die mensen ondersteunen om te leven en hun leven weer op te bouwen met autonomie, keuzevrijheid en waardigheid, zodat niemand wordt uitgesloten of gemarginaliseerd.

Ten slotte is er de kwestie van de uitvoering, een grote uitdaging voor het IHR in het algemeen. Het gaat erom de wettelijke verplichtingen van de staten na te komen, aangezien zij zelf de hoofdverantwoordelijkheid hebben om ze uit te voeren. Volgens de Geneefse Conventies van 1949 en hun Aanvullende Protocollen van 1977 hebben staten de plicht ervoor te zorgen dat het humanitair recht wordt uitgevoerd en gerespecteerd en moeten zij daartoe verschillende nationale wetgevende en bestuurlijke maatregelen nemen. In dit verband heeft het ICRC maatregelen geïmplementeerd voor staten om hun internationale verplichtingen na te komen en om nationale implementatie te bevorderen, door de adviesdienst voor internationaal humanitair recht op te richten.

Vanaf nu is het aan de staten om nationale commissies op te richten die het proces van humanitair werk vergemakkelijken. Deze benadering werd ook ondersteund door het Intergouvernementeel Panel voor de bescherming van oorlogsslachtoffers, dat staten aanmoedigt “nationale commissies op te richten, met de steun van de Sociale Naties, om regeringen te adviseren en bij te staan ​​bij de implementatie en uitbreiding van het IHR”. en “het faciliteren van samenwerking tussen nationale commissies en het ICRC”.

Abhinav Mehrotra is assistent-professor aan de OP Jindal Global University; Biswanath Gupta is universitair hoofddocent aan de OP Jindal Global University. De geuite meningen zijn persoonlijk.

Lees hier alle laatste beoordelingen